Adıyamanlı depremzede o anları anlattı!

İREM EYLÜL KURT/ LİDER BURSA 

Bursa Emir Sultan Vakfında misafir edilen Orhan ailesi yaralarını sarmaya çalışıyor. Depreme Adıyaman’da yakalanan ailenin büyük kızı Fatma Orhan yaşadıkları kabusu Lider Haber mikrofonlarına anlattı. 

“Ben Fatma Orhan Adıyaman’dan geliyoruz, akşam uyumadan önce ders kayıtlarım vardı, ders kayıtlarımı yaptım zaten hastaydım, uyudum. Birden uyandım, sallanıyordu her yer ama biz zaten alışıktık,. Adıyaman ve Elazığ’da çok sık depremler oluyordu. Biraz bekledim yere oturup sonra geçmedi hatta daha fazla şiddetlendi. O an anladım aslında çok ciddi bir şey olduğunu sonra biraz duruldu ama tamamen geçmedi aslında annemin yanına gitmek istedim zaten kardeşlerim de oradaydı hep beraber sarıldık geçmesini bekledik ama daha da şiddetlendi. Evlerden sesler geliyordu, siren sesleri falan gelmeye başladı ve dışardan ışıklar geliyordu. bir karanlık oluyordu bir aydınlık oluyordu hiç camdan bile bakamadık çünkü bir an nereye düşeceğiz. bina nereye yıkılacak ? Şehadet getirdik ailecek biz depremi daha fazla hissettik yani 1,5 dakika gibi değildi çünkü bayağı dua ettik dua okuduk hiç geçmedi sonra hemen aşağı inelim dedik, zar zor telefonu bulup elektrikler kesilmişti çünkü mont falan buldum.”

Depremden sonra arabalarına binip boş bir arsaya gittiklerini söyleyen Fatma Orhan, sokakta yıkılan binalardan gelen çığlık sesleriyle karşılaştıklarını söyledi.

"Aşağı indik arabaya ondan sonra şiddetli bir deprem daha oldu, teyzemlere ulaşamıyorduk. Biz saat 7.30 sularında onların evine gidelim dedik giderken ben ilk defa yıkılmış bina gördüm, üç tane blok devrilmişti gidemedik. Yollar kapanmıştı sonra çok endişelendim herkes bağırıyordu, binaların önünde anne baba ‘kıyamet yeri’ gibiydi. Adıyaman normalde çok kurak bir şehirdir biz uzun zamandır yağmur yağmıyor diye dua ediyorduk, depremden hemen sonra inanılmaz bir yağmur yağdı. Arabada bekledik herkes gibi bizde. En azından dışarı çıkabildiğimiz için mutluyduk. Yağmur sonra çok geçmedi sabah namazı vakti geldi, telefondan anladık tabi onu da yağmur bayağı yağıyordu, bardaktan boşalırcasına 8 saat durmadı biz de yağmur suyla abdest alıp namazımızı kıldık arabanın içerisinde. Saat sabah 10 sularında gittim enkazlara ben de yan tarafta hemen öyle bir evden kazma kürek buldum, hemen çağırdım oradaki abileri dediler ki, bana kepçe falan gelecek aradık ama yollar çok kötü olduğu için yetişemiyorlar ben de kendi imkanlarımla enkaza çıktım bağırdım, kimse var mı? diye sonra bir ses duydum. Bir çatının altında betonun altından 'var' diye bir ses geldi. Ama çok ince bir ses, derin boğuk bir ses burada biri var galiba dedim, herkes geldi. Hemen balyoz gibi bir şey bulmuşlar bir yerden, onla betonu kırmaya başladılar, biz de ellerimizle parçalanan  betonları atıyorduk. Sonra bulduğum kişi bir tane teyzeymiş, 20 günlük torunu doğmuş teyzenin depremin ilk anında kızı bebeğini alıp atlamış, dördüncü kattan aşağıya onlar kurtulmuşlar ama her yeri kırık olmasına rağmen kurtulmuşlardı."

Fatma Orhan enkaz altından bir kişiyi çıkartmaya çalıştıkları sırada 2’nci depreme yakalandıklarını söyledi.

"Hayattalardı, teyzenin nefes almasını sağladık, ondan sonra ben arabaya gidip hemen 112’yi aradım, tam adresi alırken ikinci depremi yaşadım. Sonradan gittiğimde kimse kalmamıştı. Enkazdan herkes kaçışmıştı tabi ki, teyzenin de üzerine duvar daha çok çökmüştü. Sonradan Orman İşleri Müdürlüğü geldi, onlara söyledim burada yaşayan birinin olduğunu demirleri kestiler, sonra bir çarşafa koyduk teyzeye biri arabasına koyup hastaneye götürdü. Sonrasında o da aslında birinin yaşadığını duyduğumda ve gördüğümde yağmur çok fena yağıyordu aslında ama diz çöküp ağlamak istedim, çok duygusaldı. Bir yandan teyze çıkardığımızda yüzü gülüyordu, çok mutluydu ilginç olan üzerinde toz bile yoktu enkazın altından çıkmış olmasına rağmen sadece bir çizik vardı, ben korkmuştum bir de kan falan varsa bakamam diye ama hiçbir şey yoktu. Hepimize teşekkür etti, yeniden doğmuş gibiydi. Öyle hemen kızını ve torununu sordu bize, biz de iyi olduklarını söyledik tabii ki. Oğlu gelmişti İstanbul’dan teyzenin adı Ayşe'ydi. sadece bunu hatırlıyorum içeride 2-3 kişi daha varmış ama vardığımızda onların sesleri gelmiyordu. Çünkü sabahına yer birleşmişti hiçbir şey kalmamıştı liseden arkadaşlarımda vefat ettiler, hiçbirimiz böyle bir şey beklemiyorduk, bir anda her şey oldu. Ben bile Bursa’ya geldikten sonra bir şeyleri idrak etmeye başladım. Zaten o an hiç korkmaya vaktin olmuyor, endişelenmeye bile vaktin olmuyor. Sadece başka insanlar için elinden geleni yapmaya başlıyorsun o an İnternet bile yoktu, bilmiyorduk nerede oldu deprem, nerelerde oldu, nasıl oldu, ülkede neler oluyor? Hiç bir şeyden haberimiz yoktu. Bursa’ya geldikten sonra öğrendik her şeyi çok zor bir durum her an her şey olabilir. Her yerde bence buradaki insanların da hazırlıklı olması gerekiyor çünkü biz çok hazırlıksız yakalandık, bence deprem ülkesinde olduğumuz için herkesin tedbir alması gerekiyor. Biz havalimanına gittik. Türk hava yolları herkesi tahliye ediyor diye ama orada bir yığılma vardı, binlerce kişi bekliyordu. Olmadı, biz öğlen 12’den gece dörde kadar orada bekledik herkes aynı şekilde. Sonrasında kardeşimin kalp rahatsızlığı vardı, oradaki asker abilere söyledik, kalp rahatsızlığı olduğunu kardeşimi yapamadığını söyledik. "Tamam" dediler. Ailemi ve beni Kayseri uçağına aldılar, ailemle beraber askeri uçakla Kayseri’ye gittik, oradan da Ankara’ya geçtik sonra da dayım Bursa’da yaşadığı için Bursa’ya geldik. Evlerin hepsi yıkıldı ya da ağır hasarlı girilmiyor, evleri zaten çok tehlikeli herkes terk etti, hayalet şehir oldu. Kimse memleketine bırakmak istemez zaten arkadaşlarımla tekrardan birlikte olmak istiyorum ama şu anda durum bunu gerektiriyor. Artık bir sene falan Bursa’dayız şehir ne zaman toparlanırsa biz de o zaman döneceğiz tabii ki” diyerek sözlerini bitirdi.