Bize ne oldu?

Sabrımızın sonunu getirdik.
Bitirdik.
Sabır mabır kalmadı hiç birimizde.
En küçük bir olayda cinnet geçiriyoruz.
Kime çatacağımızı…
Kime saldıracağımızı…
Kimden hırsımızı çıkaracağımızı…
Kiminle tartışacağımızı…
Kime kafa tutacağımızı hiç düşünmeden anından tepemiz atıyor.
Sinir küpümüzü çatlatıp karşımızdaki büyükmüş, küçükmüş…
Kadınmış, erkekmiş…
Yaşlıymış, gençmiş hiç farkına varmadan, dinlemiyor…
Anında saldırıyor…
Vuruyor, kırıyor, döküyor, hırpalıyor, hıncımızı almak istiyoruz.
Bu arada, kendimizi kontrol edemediğimiz için ne yaptığımızın farkından olmayarak cinayet
işlemeye kadar işi götürüyoruz.
Maazallah…
Evlat babayı, anayı öldürüyor.
Baba evladını katlediyor.
Koca karısını boğuyor.
Sevgili sevgilisini bıçaklıyor.
Çocuk denecek yaşta genç çocuk arkadaşını bıçaklıyor.
Ne oluyoruz?
Ne yapıyoruz?
Nedir bu halimiz?
Neden bu hale geldik ki?
Ne yapmaya çalışıyoruz?
Bu kadar büyük kin nereden besleniyor?

Tanıdık tanımadık kim olursa olsun, kontrolden çıkıp olabildiğince saldırgan hale geliyoruz!
Ne yaptığımızı bilemez halde ona buna gözü dönmüş olara k saldırıyoruz.
Felaket başımızda, şeytan tepemizde.
Olay olup, kendimize geldiğimizde iş işten geçmiş oluyor ve bu defa “Eyvah! ben ne yaptım”
diyoruz.
Diyoruz ama son pişmanlık fayda vermiyor, hayatımızı söndürdüğümüzün farkına geç
varıyoruz.
Bize ne oldu da bu hale geldik?