Ekrankolikler

Hastalık hastası olanların olduğunu biliyoruz.

Alkolikleri biliyoruz.
Tiryakileri biliyoruz.
Uyuşturucu bağımlılarını biliyoruz.
Bunlara bir de Ekran Bağımlıları eklendi.
Yani EKRANKOLİKLER türedi.
Hayatımıza cep telefonları girince tutkunu olduk.
Android denen akıllı telefonlar bizi kendine aşık etti.
Onsuz yapamaz olduk.
Her yerde elimizde.
Çalışan biriysek bir fırsatını bulup hemen cep telefonumuza yapışıyoruz.
Küçük bir bilgisayar olan bu telefonlar ile istediğiniz her yere, her şeye ulaşabiliyoruz.
Çocuksu oyunlardan gençlik filmlerine dek her şey var.
Kendilerini öylesine telefona kaptıranlar var ki!
Yolda yürürken...
Çalışırken...
Okulda, yolda, iş yerinde...
Toplu taşıma araçlarında ellerden düşmüyor.
Her an ellerde.
Onsuz yapamıyor kimileri.
Bağımlı olmuşlar.
Ekrana dokunmadan duramıyorlar.
İlle cep telefonları veya tabletleriyle bir şeyler yapacaklar.
Ekrankolik olmuşlar.
Kimileri de toplu taşıma araçlarında oturduğu koltuğu yaşlı birine vermemek için başını cep telefonundan kaldırıp etrafına bakmıyor.
Baksa hem yeri gidecek hep ekranda oyalandığı oyun gidecek.
Ekrankolikler, çalışma ortamından okul ortamlarına...
Çarşı pazardan eve, mutfakta yemek pişirme zamanlarına dek ellerden düşmüyor minik ekranlar.
Hayatımızı esir almış durumda.
İnanın, altına bez bağlanan dokuz on aylık bebekten yetmiş seksen yaşına gelenlere dek hemen hepimiz ekrankolik olduk.
Vazgeçemiyoruz.