İsyanım var

İsyanım var!..

Yerimde duramıyorum.

Parçalanmış bebekleri görünce televizyonun üzerine yürüyorum.

Kendimi tutamıyorum.

Göğsüm kabarıyor ve gözyaşlarına boğuluyorum.

İsyan ediyorum.

Bu kadar gaddarlık olamaz...

Bu kadar vahşeti kaldıramıyorum.

Cesetlerin üzerine tuvaletini yapmak, tekmelemek neyin nesi?

Neyin intikamı, neyin hayfını almak?

Bu ne kindarlık?

Hem adamların ülkelerini işgal edin...

Hem açlığa, susuzluğa, ilaçsızlığa mahkum edin...

Hem evini barkını bombalayın...

Hem de adım adım ölüme yollayın...

Yetmezmiş gibi bir de ülkelerinden kovun...

Bu ne zalimlik?

İzledikçe kahroluyorum.

Çaresizliğime isyan ediyorum.

Yerimde duramıyorum.

Oturamıyorum.

Fırlayıp gidesim geliyor yakınmış gibi Filistin'e.

Eminim ki her Müslüman benim gibi.

İsyankâr.

Olanları kabulleniyor.

Sokaklara çıkıp bağırmak yetmiyor.

Filistin bayrağını sallamak yetmiyor.

"Kahrolsun İsrail" demek rahatlatmıyor.

İçimdeki isyanı bastıramıyorum.

Bu kadar alçaklık çok fazla.

Bu kadar zalimlik inanılmaz.

İnsanlık utanmalı.

İnsanlık arlanmalı.

İnsanlık ayağa kalkmalı.

"Yeter artık" demeli İsrail'e.

"Dur artık" demeli.

"Çok oldun artık" demeli.

Bu kadar büyük vahşeti midem kaldırmıyor.

Yüreğim kabullenmiyor.

İsyan ediyorum.

İnsanoğlunun bu kadar hissiz olmasına isyan ediyorum.

Savaşsa savaş ama neden bu kadar çok çocuk öldürülüyor?

Hiç mi vicdanınız sızlamıyor?

Hiç mi insanlığınızdan utanmıyorsunuz?

İşte buna isyanım var...