Hayata ve Bursa'ya dair!

Kalemimi elime aldım.
Sizlere mucizeleri yazmak istedim.
13 gündür gözlerimiz, kulaklarımız, yüreğimiz ekranlara kilitli izliyoruz, dinliyoruz.

Haberlerde mucize kurtuluşları derlemeye başladım. Baktım ki sayfalarca yazmam gerek.

Felaketin ilk günü canlı yayında arkadaşım Nuri Yavuz ile yaptığımız yorumda; “İnşallah çok fazla can kurtulur ama sadece yıkım ile değil soğuk hava ile de yaşam mücadelesi olacak” demiştik. Hemen ertesi gün öğrendik ki aslında soğuk havada, vücut suyu tuttuğu için hayatta kalma şansı daha yüksek.

Özel yayınımızın dördüncü gününde tüm gelişmeleri aktarıp ekranlara veda ederken; “İnşallah 100., hatta 120., 130., 150. saatlerde mucizeler duyururuz” derken; Nuri de, ben de hem gerçekleşmesini istiyor hem de mümkün olmasının çok zor olduğunu düşünüyorduk.

5., 6., 7. günlerde art arda verdiğimiz mucize kurtuluş haberlerinde umut bitmediğinde mucizelerin de bitmeyeceğini gördük.

Tek tek yazmak istedim mucizelerin isimlerini 107., 122., 137., 153. saatlerde kurtulan; 260. saate kadar her saat her yaştan olan mucizeleri tek tekkkk…

Tüm sayfayı doldururdu.
Tıpkı hepimizin yüreklerini sonsuz umutla doldurduğu gibi...

2 aylık kocaman maviş gözleriyle acı günlerimize mutluluk katan bebeğin, kurtarıldığı için kurtarma ekiplerine ettiği dualarının yüreklerimizi dağladığı seksen üç yaşındaki ninemizin, “Annemi de kurtarın” diyen yavrunun, “Bana sınava hazırlık kitaplarım lazım, lütfen onları da alalım” diyen gencimizin, muhabbet kuşu ölmesin diye 55 saat uyumadan avucunda tutan koca yürekli kuzumuzun, “Muayene olmadan su içemem” diyen 5 yaşındaki meleğimizin, “Beni çıkarmayın, ben çıkarsam babamı alamazsınız” diyen o muhteşem evladın; bize yaşattıkları, isimlerle saatlerle mekanlarla ifade edilemez.

Artık onlar bizlerin mucizeleri...

Her canımız sıkıldığında, saçma sapan kafamıza taktığımız her konuda gözümüzün önüne gelmesi gereken mucizeler...

Hayatın üzülmek için ne kadar kısa olduğunu gösteren, sevdiklerimize daha çok sarılmamız gerektiğini anlatan mucizeler...

Mezarı kazılmış cenazesi beklenen; Neslihan Kılıç’ın 258. saatte canlı kurtarılması sadece umudunu yitiren ailesi için değil hepimiz için mucize.

10 yaşındaki Osman’ın, elindeki tespih ile enkazdan çıkarılan Mehmet Ali Şakiroğlu’nun 260. saatte hayata tutunuşları hafızalarımızdan silinmeyecek mucizeler...

En son 261. saatte umudun adı olan Mustafa Avcı; mucizelerin inandıkça gerçekleşeceğini ispat eden mucize...

Evet, bir gerçek var. Mucize kurtuluşlar son bulacak.
Son bulurken bile her mucize bize bir şeyler öğreterek hafızalarımıza kazınacak.

Mesaj açık ve net!

Sevdiklerinize her fırsatta sevginizi gösterin.
Hiçbir şeyi ertelemeyin.

İnancınızı ve umudunuzu hiç kaybetmeyin.
 
Bir kez daha geçmiş olsun, başımız sağ olsun Türkiyem…